In de evangeli'n lezen we over de 4 vrienden die hun verlamde vriend bij de Here Jezus brengen door het dak open te breken en hem te laten zaken voor de Heiland. Deze geschiedenis is leerzaam oor ons en wel om een aantal redenen: De verlamde kende mensen die naar hem omzagen. Onze tijd kenmerkt zich door individualisme. We hebben onze eigen telefoon, luisteren via onze IPod onze eigen muziek of richten onze eigen politieke partij op. Regelmatig lezen we van mensen die pas geruime tijd nadat ze zijn overleden dood in hun huis worden gevonden. Er was niemand die naar hen omkeek.........
In de gemeente van Christus zijn we ook besmet geraakt met dit 'ieder voor zich' virus en dat is erg jammer. Want de gemeente zou juist een plaats moeten zijn waar oprechte aandacht en liefde is voor elkaar. Het zou zo moeten toegaan als in de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. De half dode man wordt in de herberg (beeld van de gemeente) gebracht, waar voeding en warmte is, waar hij verzorgd wordt en waar aandacht voor hem is, zodat hij weer kan aansterken en later anderen helpen die problemen hebben. Van de Samaritaan staat geschreven dat hij nabij de gewonde man kwam, dit lezen we niet van de priester en leviet. Durven wij nabij onze zieken te komen of zijn we als de priester en de leviet en kijken we niet naar onze 'verlamden' in de gemeente om? De Here Jezus is ons zeer nabij gekomen, Hij heeft de hemel verlaten, werd Mens en Dienstknecht om ons te dienen. Hij zag en ziet naar ons om. Wat doen u en ik?
De verlamde man kende mensen die met hem bewogen waren. De vier vrienden waren zeer bewogen met hun verlamde vriend. Ze hadden ongetwijfeld met hem gesproken over Jezus en over de mogelijkheid hem bij Jezus te brengen. Ze droegen hem naar het huis waar de Heer zich bevond en toen ze niet door de deur naar binnen konden met de draagbaar vanwege de mensen gingen ze het dak op, braken het dak open en lieten hun vriend zakken voor de voeten van de Heer. Ze waren vastbesloten hun vriend bij Hem te brengen, zo bewogen waren ze met hem.
Het ging deze 4 mannen om het welzijn van hun verlamde vriend, daar hadden ze veel voor over. Ze staken uit liefde en zorgzaamheid hun tijd en energie in hun vriend. Ze offerden hun vrije middag of ochtend op om hem te helpen. We moeten onszelf de vraag stellen of wij dezelfde aandacht hebben voor onze broeders en zusters, zijn we nog wel bewogen met onze zieken of zwakken? Kennen we nog de betekenis van het woord barmhartigheid, ontfermen we ons nog over anderen?
Telkens als we lezen dat de Here Jezus barmhartig is zien we dit in combinatie met daden, Zijn hart wordt geraakt en Hij doet iets om de nood op te heffen. In Matth. 9:36 roept Hij op tot gebed, in Matth. 14:14 geneest hij de zieken, in Mark. 6:34 begint Hij hen vele dingen te leren, in Luk. 7:13 troost Hij de vrouw. Wordt ons/mijn hart nog bewogen door de nood van onze naaste en dringt ons/mij dit tot daden?
De verlamde man heeft om hulp gevraagd
De geschiedenis van de verlamde man maakt niet duidelijk of hij om hulp gevraagd heeft aan zijn vrienden of dat zijn vrienden hem uit zichzelf in zijn ellende hebben opgezocht. Het lijkt me zeer waarschijnlijk dat hij zijn probleem besproken heeft en aandacht heeft gevraagd voor zijn situatie.
Dit is ook een les voor ons. Bespreken wij, als we ziek zijn of met problemen hebben te kampen, dit met vertrouwde broeders of zusters, vragen we om hulp? Hulp vragen zal meestal betekenen dat anderen gaan bidden en/of, afhankelijk van de situatie, praktische hulp aanbieden. Maken we gebruik van onze netwerken in de gemeentes/kerken, onze huiskringen, pastorale werkers, bidstondgroepen etc.? Hulp bieden is niet altijd een vanzelfsprekendheid, maar hulpvragen ook niet! Ps. 50:15 'Roep Mij aan ten dage van uw benauwdheid', natuurlijk mogen we onze zorg bij Hem brengen, maar dat neemt niet weg dat het goed is dit ook te delen met anderen. Als gemeente horen we elkaar te helpen en te ondersteunen. Maar dan moeten het wel bekend zijn dat er een hulpvraag is.
De verlamde man liet zich bij Christus brengen.
Het is geweldig vrienden te hebben die je willen helpen en die je bij de Here Jezus brengen. Hij is de Bron van het Leven, de Almachtige, een Helper groot van kracht. Bij Hem is rust, vrede, geborgenheid, liefde, troost en barmhartigheid. Bij Hem komen we werkelijk thuis en vinden we onze volledige vervulling.
Het zou mooi zijn als elke 'verlamde', elke broeder of zuster met ziekte of moeite dit zou beseffen en aan Zijn voeten zou gaan zitten en zijn/haar hart bij Hem zou uitstorten. Wat zou er veel minder nood zijn als we al onze zonden, nood en moeite heel concreet bij Hem zouden brengen (en daar zouden laten).
We zien regelmatig dat mensen (soms jarenlang) tobben in plaats van zich volkomen uit te leveren aan Hem en radicaal afstand te nemen van hun zonden. Zonde en ziekte kunnen een verband hebben, daarom is het goed jezelf te onderzoeken en na te gaan of er (misschien uit het verleden) zaken zijn die tussen God en ons instaan en die de zegen van Hem blokkeren. Hij wil alles vergeven, bij Hem mogen we een nieuwe start maken. En Hij wil ons helpen, Hij wil als een Herder met ons optrekken en ons leiden en beschermen en voeren naar grazige weiden.